Gioann Arpin

Soma a la vigilia dij vint agn che Arpino a l'é mantà. Al Niclin a l'han dedicaje la biblioteca, da Mondadori a l'han (a l'era ora!) dedicaje 'n Meridian, j'amis pì bon a continuo a parlene coma s'a fùissa mai partì. E fin-a noi l'oma 'd bon-e rason për arcordene la ven-a rùstica e fòrta. La pianta-òm a disìa Alfieri e chèicòs ëd cola pianta lì a l'era passaje al gran Gioan, dla rassa dij goregn. Chèicòs ch'a vnisìa fòra da part dij cé bon vivant e pien d'arsorse. Arpino a l'ha lassane pì che na testimoniansa. Un-a (tra le tante) a ven da na ven-a 'd poesìa. Poesìa ch'a l'ha scrit an italian ma 'dcò an piemontèis, dandje (a cola an piemontèis) un tìtol ch'a basta già da chiel a dì coma sia poesìa 'nreisà ant la tradission dla carn crùa 'd nòsta parlada: «Bocce ferme» (publicà la prima vòta da Daniela Piazza). Për ël rest a l'é lese ròba fòrta ch'as peul trovesse ant ël volùm sinch, cudì da Bruno Quaranta për l'«0pera Omnia» ublicà da Rusconì. Belessì a-i é 'd perle ch'a bërluso cumbin che Arpino a l'abia gnente - pròpe gnente - ch'a peussa smieje a 'n sentimental dël pento. Ròba fòrta, ròba ch'a l'ha ìj sò quart ëd nobiltà campagnin-a, A ancaminé dal "passapòrt": "Son n'italian/ da perdi e nen cerché". Për nen dì dl'"autoritràt improbabil" (trascrivomo rispetand la grafia fàita a orija ch'a dovrava chiel): "Esi n'aut, esì ël diau, esi ël contrari/.../ esi pi fort che mort,/ pi desvià che 'mbiavà,/ pi giust che frust,/ pi leun che cujun". Ma peuj tut un consert ëd figure tra Leo Chiosso e Farassino: fomne e pòvri vej, gargagnan e mal-drissà, ruscon e lingere, fom­ne fruste e fomne dësgiuste: "diauleri/'d nautra vita". ëd Giovanni Tesio - dal Vënner dla Stampa dël 17 ëd Novèmber dël 2006

Indietro