"Stanse d'ënvern" ëd Remigio Bertolino

A l'ha 'ncaminà dlë stantesinch, pijand part a la partija 'd j'amis dël Mondvì (Barbafiòre, Briator e Regis). Paròle «dë squacion», ch'a l'han continuà a esse paròle rùdie, paròle càndie, paròle pìen-e 'd si-lensi e pien-e - coma disìa Cristina Campo - 'd mùsica lontan-a. Na mùsica ch'a ven da la memòria, cola c'ha cola da na sorgiss ch'a parla da drinta, ch'a cambia la vita an dëstin. Remigio Bertolino a l'ha publicà doi o tre lìber fòrt e tante plachëtte ch'a fan transission. Ij libret fòrt a son «Sbaluch» (1989), publicà da la Ca dë Studi Piemontèis, «Ël vos» (2003), publicà da Interlinea e adess ste «Stanse d'ënvern» ch'a son pen-a surtije (con na bela prefassion d'Elio Gioanola) da San Marco dei Giustiniani a Genova (pp.86,s.i.p.).. Già na plaquëtta dl'otanteses a s'antitolava «L'eva d'ënvern» përché l'invern a l'é la stagion pì soa, la stagion ch'a possa da sola, cola dla fiòca, cola ch'a l'ha 'd lus 'n pò 'nquacionà e ch'a marca 'd sorprèise ch'as ciamo «epifanie», vis a dì, rivelassion, manifestassion ch'at buto andrinta a cola che ciamoma vita (na còsa bin bin misteriosa che la poesia 'd Bertolino an dis con ësclinta grassia lìrica).. A son ambient për la pì part gropà a la tèra dël Mondvì, e pì precisament ëncora, 'd Montàud ëd Mondvì. Na lenga ch'a së slontan-a da la lenga dla «koinè», cola pì turinèisa, ma ch'a l'ha sò sust e soa bela stòria.. Na lenga ch'a ven dal cheur dij cheur dle sensassion primitive, ch'a part da la sorgiss dla vista masnà ch'a l'é sempe la prima (tute j'àute vòte, coma disìa Pavese, a son le «sconde»).. Bertolino a sa fesse porté da le figure (vos, personage, «metafore») come ant un mond ëd miseria che -'ncantà - a canta.. Pudrìo bin dì 'd soa poesia lò che chiel a dis ambelessi dla poesia: «Certe sèire d'ënvern/ im campava acòl/ un mantel sciandan,/ un capel nèj/ e seurtiva a spass/ con la poesìa./ Sotbrassèt/ i sostav-mo a tò porton:/'Sògn un pò gilosa,/ ma va da toa morosa'/ am diva con j'ale basse./I pava pa lassela/ lì, da sola, a lë scu,/ a bate ij dencc/ da la fregg.../Alora im frojava/ drinta ij so brass/ e chila ënvëntava/ mond ricamà d'or/ e ël vent baiava/ ënt ij nòstri strass...».. Poesìa dë vrità. Ch'a cambia la vita.. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner dla Stampa dël 26 ëd Gené dël 2007

Indietro