«Brassabņsch» ėd Nino Costa |
A son otanta. Otantagn ch'a l'é surtije «Brassabņsch» ėd Nino Costa, sņ ters lģber, apres a «Mamina» e a «Sal e peiver», ėl prim ch'a marca la fņrsa poetica d'un poeta meno «birichin».
I l'hai piąit an man ėl lģber ant l'edission cudija da Andrea e Vannucci Viglongo, che 'd Costa a son stąit e (grassie a Vannucci e a Franca) a son ancora, j'editor, coj ch'a l'han giutą a fene 'l poeta pģ piemontčis dėl nņst Neuvsent. A smija bin ch'a sia na question ėd veciaja, ma passand j'ane mi, pėr Costa, pudrģa dģ lņn che Riccardo Massano a l'avģria dit 'n bel pņ d'ane fa. Che un a finiss pėr capģ che se Pacņt a l'é ną pėr la poesģa pģ litrą, Costa a l'é ną pėr un sentiment ėd poesģa-vita. Ch'a fa tuta la diferensa. Conbin che peuj, se vardoma drinta le cņse, la diferensa tra ij doi a sia pģ 'n pont che na division. As sent bin e soens che Pacņt a l'ha piją da Costa pģ che 'n ghėddo e na manera, e che Costa pėr sņ cont a l'é 'n poeta motobin pģ vaire e fin (e fons e dramątich) ėd lņn che soa sėrnģa 'd semplicitą a peul a tuta prima fé pensé. A fa fin-a comossion ėl pensé che «Brassabņsch» Costa a l'era stampas-lo a soe spčise. A sucedģa (a suced). A lese «Brassabņsch» ancheuj a distansa d'otantagn a-i é da pijesse sņ gust e sņ sust. Gust (e sust) ėd composissģon generose (ch'a van da «Canaveis» a «Monfrą» a «Acque 'd Piemont»), ma 'dcņ 'd quąder malissios («Ėl lobiņt», «La datilņgrafa»), pėr nen dģ dl'aria 'd famija ch'a da 'd son nen pņch sutij, e 'd cola siensa dla vita ambroją da dėsdavané come na marela. Sensa conté, miraco, che «Brassabņsch» a l'é 'l lģber ėd «Nivole». Ėl lģber dle nivole ch'a van e ch'an parlo dij seugn ėd poesģa: «Quand ch'a-i rivrą l'ora pģ granda: l'ultima,/ e ch'am ciamran lņn ch'i l'hai fait ėd bel\ mi risponderai ch'i l'hai goardą le nivole». Le nivole, prņpe le nivole, cole «ch'a van...travers al cel». ėd Giovanni Tesio - dal Vėnner ėd La Stampa dėl 28 ėd mars dėl 2008 |
Indietro |