An arcòrd ëd Carlottina Rocco

Arcordé ij poeta ch'a l'han fàit ël nòst Neuvsent piemontèis (an piemontèis) pì che 'n dovèj a l’é na costion ëd siviltà. Na memòria ch'a cudiss coj che passin passèt a l'han fàit la nòsta stòria literaria e poetica: gnanca cita, gnanca garga. Carlottina Rocco a l'era nà a Turin dël 1908 e donca st'agn sì ancapita sò sentenari e 'ntocrìa nen dësmentiesne, 'ntocrìa combiné pà mach na vijà an sò onor për lese soe poesie e - chi a l'ha conossula - për memoriela dabin e dabon, coma l’é giust. Carlottina Rocco a l'ha ancaminà a scrive an piemontèis con Pinin Pacòt, che dël '33 a l'ha publicane ‘l prim lìber, An sla broa dël sent? (A l'ansëgna dij Brandé) con n'achit ëd Nino Costa pront a cujine na vos «non forte, e non ampia, sottile forse, ma limpida e squillante come un trillo». Pacòt a l'ha peuj compagnane ‘l përcors e a l'ha scrivune 'n bel ritrat su sò giornal, «Jj Brandé» (prim ëd luj dël 49), sotlignand coma la poesìa dla Rocco a fùissa nen fasse amera, ma tenusse àuta an sima lë score dla vita, motìv ëd consolassion e dë speransa, coma n'arcansiel - a disìa Pacòt - che «luminos, sospèis ant l'aria - a l’é un pont tra tèra e cel». N’àut lìber dla Rocco, Seugn sensa pianà, a l’é stàit publicà dlë 74 për inissiativa dl'Associassion alpin-a «Giovane Montagna» (con la prefassion ëd Milo Bré). Vers regolar, ch'a tendo al fiorì, al ricam, coma cite cornis ëd quadrèt animà tra lus e ombra, tra gòj e pen-a, tra fòrsa 'd vita e nostalgìa Stagion, signàj (për dila a la manera 'd Bianca Dorato), vos ch'a parlo 'd natura: un «lìber ëd letura» ch'a varda a na grassia elementar, sempia e un pò sugnanta, combin che la grassia 'n po' carëssanta dël prim lìber a së stërma na frisa ant ël second, giugand sò drit e sò anvers con paròle d'antonassion pì fërma, për nen dì pì frosa. Na poesia ch'a n'anvita 'ncora. Na poesìa ch'a ress ij sent agn dla poetëssa ch'a l'ha scrivila. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dël 30 ëd magg dël 2008

Indietro