Tavo Burat

Giacobin, tuchin, vasta-feste, viton o bërgé raminghèr, ma poeta sempe. Tavo Burat a l'é prima 'd tut un poeta ch'a sent la lession dij magìster dl'arvira piemontèisa, da Calvo a Broferi, da Costa a Pacòt. Adess che l'oma sì sota j'euj ël volum ëd tute le soe «Poesìe» pen-a surtì a l'ansegna dla Ca dë Studi Piemontèis con n'achit ëd Sergio M. Gilardino, e le «Premësse» 'd Gianni Oliva e 'd Valter Giuliano (pp. 130, euro 13) i n'oma la conferma pien-a. Poeta fin-a ant la miola 'd j'òss, come Pacòt a pudìa dì 'd sentisse, come ij sò vej, paisan e cartoné. Tavo a l'é poeta quand a combat la bon-a bataja 'n prò d­l sò anternassionalism localìstich ch'a l'é vnù bin prima 'd col ëd tanti ch'a l'han marciaje 'nsima. A l'é poeta për l'umanità, 'l corage, la coerensa 'd vita ch'a-i buta, për l'inteligensa 'd sò cheur sensìbil e apassionà Ma a l'é poeta 'dcò ant ël sens prim, poeta përchè da na serta mira a l'é anandiasse a scrive 'd vers, cissà da Pinin Pacòt: ëd vers ch'a parlavo 'd faje lavandere e 'd prusse mulinere, fin e satì, pressios come d'aquarej. Peui a l'é vnuje «Finagi» (1989), peui «Menhir» (1992), ij vers pì fòrt e dru, peui «Dal creus dël temp» (1993), scrit con lë studios e poeta valon Albert Maquet, peui 'ncora na plachëtta tuta grassia, «Ciri vacior» (2007), che na frisa a smija torné a soa radis - ant ël gran moviment d'un sèrcc ma 'dcò con la cossiensa dë vrità ch'a ven-o da 'n viage longh, s'a l'é vera che tut as ten ant ël mond d'un poeta come Tavo: cit e gròss, na fior e na stélla, n'osel e soa forsa stërmà. I disìa dël fil sutil ch'a traversa tuta l'atività 'd sagista, 'd prosator, ëd piemontesista fòrt. Pudrìa dì (come 'n Costa) ch'a sia 'l fil dla vita, che Tavo Burat a l'ha da sempe davanà coma ch'as deuv. Soa poesìa a l'é ambelessì, sarà (e duverta) ant un lìber nen gròss ma bin ciadlà ch'a veul dì amirassion e riconossensa. A l'è nen pòch. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dël 19 dë stèmber dël 2008

Indietro