Carlo Regis

Otanta a son gnanca tanti se a intré ant j'otanta a l'é Carlo Regis, ch'a l'ha 'n portament da sgnor e 'n përsonal - as disìa na vòta - sèch e lest come na bissa: n'aria pontùa, un profil aùss, un parlé sutil da «tornidor ëd lun-e» (ch'a l'é peuj 'l tìtol ëd soa ultima euvra surtìa doi agn fa), doa 'l termo «tornidor» as combin-a con un dij signaj pì present dla soa poesìa fàita 'd lun-e e 'd gat e gatij e gatògne (a s'intitolava già «Lun-e» 'n sò libretin surtì a Mondvì dël 1989, n'àut aniversare, për le edission ëd Meco Boetti, «Barbafiòre», e «La Gatògna» 'n bel lìber surtì, sempe a Mondvi, da Antoroto dl'85). La còsa pì onesta ch'i pudoma dì parland ëd Regis a l'é ch'as trata d'un galantòm an préstit a la poesìa, che con bela grassia e nen pòch ëd gust d'ironìa a l'ha praticà (poesìa come fé) e a pratica 'ncora come 'n cit magìster. La còsa pì giusta a l'é che con Regis a s'anandia (a l'é anandiasse) na neuva stagion dla poesìa dël Mondvi, përchè d'apress a chiel a son vnuje (a son chersù) ij Billò, ij Briator, ij Rinaudo, ij Bertolino, ij Barbafiòre, ij Dardanel e via fòrt (a sarìa longh nomineje tùit, ognidun con soa bela diversità e con soa vos particolar). Regis a l'é anandiasse con na poesìa an memòria dla resistensa, na poesìa - come ch' as dis - «sivil» o «angagià» - pien-a d'un sentiment gropà a la vita e a la mòrt, e pì che tut a 'n moment amportant dla nòsta stòria. Ma peuj a l'é bogiasse (combin che gnun-a dësmentia a l'abia mai tocala) an serca dun di pì dësgagià, che - a part ij tìtoj ch'i l'hai già mensionà - a më smìa bin rich ant un lìber ëd mes, «Bleupom» (1997), ch'a l'ha avù 'l premi «Salutme 'l Mòro» e ch'a l'é stàit publicà da j'Amis ëd Piassa. Seugn e arcòrd, n'ola pien-a 'd mascheugn e 'd fantasìa, 'd ciarafie e d'utiss, 'd còse 'd mincadì ch'a vivo come ant un ni d'ajassa e ant un-a filonghera 'd meravija. Carlo Regis a l'é intrà ant l'agn ëd j'otanta, ma soa poesìa a l'é frësca e rijenta come 'n dësvijarin. Soe paròle a son bin fongà ant ij sò di ma a deurvo 'd mond ancantà. Un gust d'ironìa a feje da cioenda, na frisa 'd gòj (e 'd grinor) a deje 'l ghëddo e l'alegrìa. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dël 3 d'avril dël 2009

Indietro