Elisa Revelli Tomatis

«Spovrin» (o «spovrin dle masche» coma a disìa Gianrenzo Clivio) a l'é na bela parola piemontèisa, che miraco ancheuj bin pòchi a ricòrdo. A l'é nòsta paròla për dì la «clessidra», un marca temp, «n'arlògi a povre», finì tra ij ciapapover e ij rabadan, o sle stagere dj'antiquari. Na paròla ch'as pòrta drinta un mond vantà via, sparì, bon-a mach pì për ij poeta e ij varda nìvole. E pròpi «Spovrin» a s'antìtola na soasìa racòlta poetica an piemontèis d'Elisa Revelli Tomatis: rèis a Carù, vita famija e travaj a Coni, cheur an tèra monregalèisa; un teritòri che a continua a vive una dle stagion pì fosonante ant ël panorama dla poesìa an piemontèis dij nòsti di, tant ch'as pudrìa parlesse 'd na «scòla» poetica monregalèisa. Ël lìber a seurt për le edission «Ël Pèilo» - Amici di Piazza 'd Mondvì, për ël Concors prestigios «Salutme 'l Mòro» 2009, e a l'ha na prefassion fiamenga 'd Sergio Givone e n'introdussion d'un dij poeta piemontèis pì an piòta, Remigio Bertolino. Na sinquanten-a 'd composission, con tradussion an italian dacant, ch'a confermo 'l «percorso di poesia, unitario e compatto» d'Elisa Revelli Tomatis, dòp le racòlte «Cheur masnà» (2006) e «Tralus ëd cel» (2007). Vers («versi incantevoli» a scriv Givone) për na meditassion sle score dël temp, di, ore, stagion përson-e, pensé ch'a coro ancontra a un temp dova a-i sarà pì nen ël temp. «Eppure - cito sempe Givone - il tessuto lacerato dël mondo trova nel verso l'infaticabile telaio che ritesse il dialogo fra i vivi e i morti». «Lòse anchërnà dal temp/ - ël grev mëssonà da le stèile - /sensa paròla ij visage/van për senté/ed sola lus»: coma nen sente an còsti vers la pianà dla poesia àuta 'd Bianca Dorato? Në s-ciandor dël vive ch'as treuva an costi vers: «attraverso il nitore cristallino dei versi - a scriv Remigio Bertolino - ella ci regala immagini indimenticabili di splendore e di bellezza, in una dimensione non intaccabile dalla ruggine dël tempo». I podrìo dì che la poesìa - tuta la vera poesìa - a trasforma na lenga, fin-a la pì cita, ant na lenga «dl'eterno». A l'é 'l miràcol sburdì e nossent dle paròle tessùe ant ël fil d'or dl'ispirassion poetica. «Còtia ch'a sia la tèra/ a cudì 'n cheur ch'o brusa/ land l'erba as fa pì vërda/ për arfiorì l'amor». d'Albina Malerba - dal Vënner ëd La Stampa dël 6 ëd novèmber dël 2009

Indietro