Cesare Vincobrio

Teresio Malpassuto a continua sò travaj dë scoverta e dëscoverta dla pi robusta tradission monfrin-a (chiel ch'a na fà part come autor fin e nuansà). Da Buronzo a don Gonela, da Piero Ravasenga (amis ëd Mario Soldati ch'a n'andasìa an serca sensa trovelo monta e cala për le colin-e dël Monfrà) a l'antologìa «Spirit munfrin», na sèrnia ch'a l'ha cudì con Elio Botto e Giorgio Milani, Malpassuto a l’é dasse da fé, a l'ha fàit e a fà - coma as dis - soa bela part: con passion e convinsion. A sò mérit adess giontoma ij doi tìtoj pi samblà d'un poeta dël Monfrà casalèis come Cesare Vincobrio, nòm d'art dl'avocat (e a sò temp sìndich ëd Casal) Severino Braccio, amis ëd col bel arnèis ch'a l’é stàit Agostino Della Sala Spada: tut un mond ch'a fa provincia, ma ch'a dà 'd son d'antan bon a toché ij cantin pi sufìstich (i veuj dì ch'as contento nen dle aparense}. Ij tìtoj a son «Sounett Monfrin» (pp. 120, s.i.p.) e «Quadrett e Tipi Mounfrinn» (pp. 124, s.i.p.), publicà con l'agiut dël «Centro Servizi për il Volontariato» dla provincia 'd Lissandria. Doe euvre ch'a nasso a l'ansëgna dl'arnassita dla poesìa piemontèisa 'd j'agn Vint e Tranta gropà ai Brandé 'd Pacòt, ma virà ant un'auta manera. A ven bin a cost propòsit sotligné che Vincobrio a l’é stàit un dij primi a serne la parlada local come lenga 'd poesìa. An temp motobin lontan da coj ch'a l'han vist la poesia 'd Vincenzo Buronzo (j'agn Sessanta e sùbia). Vincobrio (1863-1937) a l’é 'ncora fij 'd sò temp. Temp ch'a viv ant l'orizont ëd na comunità bin precisa. Temp ch'a s'arconòss ant la vita social dij pais. Temp ch'a varda a la vita 'd mincadì, a le përson-e 'd mincadì, a le ocasion ëd mincadì, cujend ëd tochèt, ëd férvaje 'd vita, tirand via un ritrat, fongand ant ël sentiment dl'apartenensa, vardand (contempland) paisage e moment, s-ciancand chèich fusëtta dë spirit (monfrin) che come ij sufrin as visco mach a busticheje na frisa. Gent ch'a parla, ch'a comenta, ch'as lamenta, ch'a bërbòta, ch'a miton-a, ch'a protesta, ch'a dis la soa sla vita ch'a viv. Moment sitadin e moment paisan, moment cagnin e moment baravantan. Na gran fera 'd poesìa gropà a sò temp - i disia - ma che chèich vòta as dëstaca për parlene pi 'ndrinta e pi ancreus. Poesìa ch'a l'ha pi gnun temp e pais. Poesìa ch'a basta da sola. Poesìa dël Monfrà 'd tute part. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dij 4 ëd giugn dël 2010

Indietro