Ël «Cont Piolet» a torna

A l'ha rason Giovanna Viglongo. E i son bin content - combin ch'i deubia troveme an difet - ëd deje rason. Prima 'd tut përchè ch'a l'ha rason. E peuj përchè ch'a l'é fasse soe rason con bel deuit (d'àutra part «noblesse obblige»). Doi nùmer fa, an parland dël «Cont Piolet», mi i l'avìa scrivù: «Na delissia fòra dla cavagna, che j'editor a stampo pa pì, ma che a meritrìa d'esse stampà (l'edission Einaudi a l'era pro bula, ma a l'é na rairità, na ròba da “bouquins”, e j'àutre pagine a son tute na sernia opurament dëscòmode da trové». E Giovanna Viglongo a 'n fa avèj l'edission anastatica del «Cont Piolet» che Andrea Viglongo a l'ha publicà dël ’65 e ch'a l’é ’ncora 'n comersi (donca nen difìcil da trové) e a 'n manda mè tochèt sotlignand le mie paròle nen basta anformà. Giust parèj - i disìa - përchè l'edission Viglongo (pro vera ch'a l'é n'anastàtica dla prima edission a stampa, dël 1794, ma a sarìa na giustificassion da pòch) a ven prima dl'edission Einaudi (cola cudìa da Gualtiero Rizzi con la prefassion 'd Guido Davico Bonino) ch'a l'é dël '66. Ma pì che tut përchè - bela grassia - chi a veul catela a peul felo sensa gena e sensa fé tròpe gimcane tra ij banchèt dij bochinist ëd Turin. Dit sòn, ch'a l'é dover, e scusand-me con Giovanna Viglongo e soa fija Franca, ch'a cudisso 'n patrimòne 'd memòrie editoriaj e regionaj 'd tuta sostansa ('dcò an slë spiovent popolar), costa a resta na bon-a ocasion për cissé a lese - chi a l'abia 'ncora nen falo - n'euvra ch'a val pròpe la pen-a. A 'ncaminé da le prime doe sene. 'L Cont Piolet (un nòm, un destin) a veul sposé la pì cita dle fije 'd Bias për god-ne le grassie e per avèj pì 'd tera che la sposa a porterìa an dòte. Ma le còse a van diversament. Da na part a-i é la presunsion dël Cont, da l'àuta 'l bon sens paisan ëd Bias e tut ansema a-j ven fòra na stòria ch'a sta tuta an cost gieugh dle part. Na delissia ch'a l'era piasu-je a Benedetto Croce e che as peul trovesse da Viglongo ansema a 'n libretin ëd nòte pressiose. Italian e piemontèis (un bel turinèis d'antan, tra sità e vigna campagnin-a) ch'a s'antërso con bela grassia tra cant e ironia. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dj'11 ëd magg dël 2012

Indietro