La canson dla Tèra

A l’é fresch dë stampa. A l’ha scrivulo na poetëssa ‘d Noara. A s’ëntìtola «La canson dla Tèra». A l’han pubblicalo le Edission Astragalo (pp. 96, euro 12). A l’é ‘n bel lìber ch’an canta (basta fé atension a la litra granda ‘d «Tèra») na canson motobin anreisà - dritura fongà - ant la vita nòstra sempe pì cagnin-a. Ambelessì nò. Ambelessì minca paròla a parla dle rason dël cheur, dlë bzògn ëd deje da ment a le vos ch’a ven-o d’andrinta: le vos cite e gròsse (pì cite che gròsse) ‘d cola che la Balossini a ciama «Mamatèra»: «Mi i són la Tèra scariulà,/ massèra tunda ’d lüna piena,/ pumin ciruss, öcc da scarola,/ fiur dë smansa piantà a scossa». Tèra ch’an parla da cole che (an italian) a së s-ciamo «prosopopee». Tèra ch’a buta fòra ij sò fià e soe fior, soe lun-e lunente e ij sò tërmolon, ij sò seugn e ij sò but, soe resistense sempe neuve e soe arvire passionà: «E Mi, oh, mi che gran vusà!/ Sturgión ad rabia e da dulur,/ mutèra ’d pel, scurisc ad foss,/ fèl e mèl ch’i mùntan su». Paròle pien-e ’d sust poetich, na frisa lombarde e na frisa piemontèise, come ancapita ant le tère a califorcon. Poesìa drua e sostansiosa, come la lenga ch’a la ten. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 26 d'otóber dël 2012

Indietro