Cap-mèistr

A-i é na paròla ch'i l'hai scrit chèich dì fa e che 'n mè amis an dis ch'a l'ha nen trovala da gnun-e part e an ciama dë s-ciairij-la. Prest fàit. La paròla a l'é "cammèis", na paròla ch'i l'hai sentì tante vòte da cit përchè mè barba Geppe a l'era giusta "'n cammèis", vis a dì "capomastro", 'n magister- murador. A-i resta che 'dcò mi son andàit a oghe an sij vocabolari e la paròla a tuta prima a më smijva 'd nen trovela nì ant ël Vocabolare 'd Brero (Milo Bré) nì ant ël Neuv Gribàud che tutun a son ij vocabolare 'd riferiment. Gnun-e tëmme. Basta vardé mej e avèj 'n pò 'd nossion lenghistiche. A vardé mej la paròla a l'é anregistrà sota la vos "cap-mèistr" (Bré) e sota la vos "capmèistr" tut tacà (Gribàud). Anlora? Soma sempe a la stessa mira: veuj dì che tut a dipend da coma as pronunsia, da coma as dis ant un pòst o ant un àut. Da noi (an campagna) "capmèistr" as disìa "cammèis" e mi la paròla l'hai amprendula parej e parej la dòvro. Con tut sòn son content d'avèj arcordà ant un-a vòta sola - grassie a mè amis - la paròla "cammèis", mè barba Geppe 'd Lombriasch e doi mëssonador ëd paròle piemontèise coma Bré e Gribàud. Sensa 'd lor 'l nòst piemontèis a sarìa pì pòver. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette 'd La Stampa dij 10 ëd magg dël 2013

Indietro