Ël sìndich ëd la Montà
Stavòta veuj parlé ‘d n’argoment – coma as dirìa – sensibil. Ant un moment che la politica a l’é scadùa a miseria moral, a fa tutun piasì podej parlé d’un sìndich laudévol. E dirai subit përchè. Ël sìndich a së s-ciama Silvano Valsania e a l’é – coma as dis – ël prim sitadin dla Montà (d’Alba): «Montata Fangi», për dila a la latin-a, ch’a veul peuj dì «montà dla pàuta», figuresse! La Montà a smijrìa ch’a l’abia gnente dë special (combin ch’a sia nen vera) e ant j’agn Sessanta – come tanti d’àutri pais – a l’é staita massacrà da l’abondansa e – campa giù murador – paraman e brute ca a son nen mancaje gnanca lì. Ma Silvano Valsania (e veuj gionté ‘dcò Domenico Almondo), con soa bon-a aministrassion a l’é riussì a ressussité tut ël bel possibil ëd soa comun-a. Nen mach, ma – lòn ch’i veuj dì d’ancora pì amportant – a l’ha daje a soa «comunità» ‘l sens e la mzura ‘d sò destin. Fasand còsa? Tenend-ne da ment la coltura, cudjand soa stòria, organisand d’inissiative ‘d sensibilisassion che cheidun a penserìa marginaj e che nopà a son fondamentaj. Preuva provà – fiamenga – la «Storia di Montà dalle origini al Settecento» di Baldassarre Molino. Sìndich e stòrich d’un pais dël belardriss.

ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 24 ëd gené dël 2014


Indietro