Giovanni Rapetti

A l’avìa novantedoi agn e na vita viva come soa poesìa. A l’era scultor e come scultor a l’avìa mantnù na soa ideja d’adesion a la vita (j’euvre e j’òimo) ‘d mincadì. Ma ij sò mincadì a l’ero coj dla vita ch’a frisson-a drinta le paròle, drinta la crèja ch’a trasfond e ch’a stravira. Parlo ‘d Giovanni Rapetti, poeta ‘d Lissandria (e mej ‘ncora dël borgh dla Vila), doa a l’era nà dël vintedoi. Adess che chiel a-i é pì nen, a-i é ‘ncora ‘d pì, përchè soa euvra (tanta e fosonanta) a resta con noi. Soa tera a l’é la campagna, soe figure a son ij paisan e ij cartoné e ij beu e le vache e tut lòn ch’a fa grop antorn a na comunità fòravia, ch’a-i é pì nen, e a na parlada ch’as parla pì pòch. Sò cheur, sò sènter, sò univers a l’é Tane: òimo ‘d Tane, ma pì che tut osej, erbe, fior, eve gròsse e cite, tampon, dì, neuit, stèile, vòlte dël cel, memòria, seugn, tut lòn che ‘n poeta sensa frange e sensa fiòch a sa dì d’un pòst ch’a va da sì a l’infinì. Con paròle fòrte, drue, ch’a san ‘d tëppa e a përfumo ‘d nebion e d’insolassion, d’ombra e ‘d passiensa. Batù con cole rime basà, particolar dle bosinade locaj, ij vers ëd Rapetti a marcio a cobie, come ij beu, e a dëscausso e a dësdavan-o tut un mond che sensa ‘d chiel a sarìa stàit brusà da la dësmentia. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 21 ëd fërvé dël 2014

Indietro