Taj curt = Haiku !

Tuti j’annamorà ‘d poesìa a san la blëssa, lë s-ciandor dj’haiku. Ma coma as dis an piemontèis? Na bela rispòsta an ven dal tìtol d’un lìber ‘d poesìe ‘d Nicola Duberti, «Taj curt/Haiku», pen-a publicà da le edission El Pèilo-Amici di Piazza ‘d Mondvì, scartari 47 dël concors ëd poesìa Salutme ‘l Mòro 2013, presentassion ëd Remigio Bertolino (pp.60, 2013). Un bochèt delission e s-ciass ëd «taj curt» ch’a traverso ‘l vir a vir dle stagion da l’Otonn a l’Istà. ‘L lìber ëd Duberti, a scriv Bertolino, «si inserisce in questa felice stagione – ancaminà a Mondvì con l’edission 2012 dël Salutme ‘l Mòro - della poesia piemontese con uno sguardo orientato verso lo zen e la sensibilità orientale». Poesìe coma «luminose epifanie che coinvolgono il lettore nella scoperta o riscoperta del meraviglioso e dell’indicibile», che ancor na vòta a confermo la scòla dël Mondvì coma straordinaria «bòita(officina)» poetica. Lesom-ne un dl’invern: «Paròle fruste. Quand drinta fa tròpa frèid mai cole giuste»; e un për vardé a la prima ch’as fa speté : «Jë strass ëd matin stendù a gioé col vent. O l’é ‘n di ‘nossent». E un ch’a podrìa esse pià come publicità contra ‘l fum: «Na sigareta: brasa, fum, sënner e peu l’amar ën boca». ëd Filippo D'Arino (a sarà giust?) - da TORINOsette ëd La Stampa dij 28 ëd fërvé dël 2014

Indietro