A son peuj mach canson (Gipo)

I l’hai arpià ‘n man le canson che Gipo (Farassino) a l’ha publicà a l’ansëgna dla Ca dë Studi Piemontèis con ël tìtol – un ëd coj che j’inglèis a-j diso «understatement», e ij piemontèis «pijla pì bassa» – «A son peuj mach canson», e deuv dì che pì ‘l temp a passa pì a më smija che Gipo a chërsa. Lì ‘ndrinta a-i é nen la vos ch’a canta ma a smija ‘d sentila canté. Pa custion ëd ciamesse s’a sia o s’a sia nen poesìa (custion che pudoma campé ant un canton), ma a l’é pitòst custion ëd ciamesse se ‘ndrinta a cola vos ch’i sentoma canté, combin che le paròle a sio lì mute, a sia daspërchila vos ëd poesìa. E noi pensoma che ‘d sì. Tante le nuanse, tanti ij përsonage, tanti ij pòst, tanti ij sentiment, tanta la sfaciarìa, tanta la malinconìa, tanti ij sermon, tanti ij magon, ma daspërtut na còsa sola, na còsa ch’a sta lì, piantà ant un cheur ch’a torna sempe an col pòst mai abandonà che ciamoma infansia, la vita masnà: col pòst che un come Gipo, ch’a mostava n’aria e ‘n grogno da dur, a l’ha sempe cudì. E torno a dì, nen mach për certe canson ch’a van da via Coni a Pòrta Pila, ma pròpe përchè a-i é sempe an Gipo na nostalgìa ch’a parla, na veuja ‘d vempe coj veuid che la vita a lassa: la vita ch’a passa... ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 30 ëd magg dël 2014

Indietro