La menta 'd Pancalé

Na vòta tan, l’é bel parlé ‘d cheicòs ch’a smìa magara pì privà e che nopà a val për tanti, e ‘d sicur për coj ch’a l’han n’età pì nen pròpe masnà. An costi di sì i pensava a Pancalé ch’a l’é peuj mè pais, përchè la tersa duminica dë stember a-i é la festa dij Còrp Sant e an ocasion dla festa as fa ‘dcò na fera dle erbe aromàtiche ch’a së s-ciama «Viverbe», gropà a la produssion pì che tut dla menta (dritura a New York, cand a l’é capitame ‘d nominé Pancalé, a l’é capitame ‘d sentime dì, nen da n’american për la vrità: «Ël pais dla menta»). Ebin, pròpe pensand ai përfum dla menta distilà a la fin d’agost, i l’hai pensà aj gest ch’a costava «fé piantin», «buté menta», bagnela, pistela s-ciassa ai sorgh, «sarila» për liberela da tute le erbasse ch’a antratan a chërsìo bondose. E a la fin – sperand ch’a pijessa nen ël mal e ‘l marin – tajiela, portela a lambiché (m’arcòrdo le sivere che su e giù a brandavo), vis a dì «dëstilela», ch’a l’era peuj l’operassion ‘d tiré fòra l’essensa. Fatighe nen da pòch, ma ‘dcò moment ‘d vita ansema, përchè as dëstilava di e neuit e noi masnà cheich vòte durmijo ant le cort, sentìo ij discors dij grand e sugnavo a l’avàit dij brasé dle stèile con ij doi cher, grand e cit, e la stèila timonera. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 26 dë stèmber dël 2014

Indietro