Anco' Pancalé

Ciamo scusa, ma am pias sì parlé ‘ncora na vòta ‘d Pancalé, e nen mach përchè a l’é mè pais. Na parlo për dì cheicòs ëd pì slargà, ‘d pì – disoma – universal. A Pancalé – ij dì dla festa dij Còrp Sant – a l’han butà sù, përson-e ‘d gust e ‘d motobin bon-a volontà, na mostra ‘d fòto ch’a parlo dël pais da la fin dl’Eutsent a j’agn sessanta, coj ch’a l’han cambià nòst mond: na trasformassion – coma as dis – epocal. Gnente ‘d neuv, bin intèis, ma na bela inissiativa che tuj ij pais (tanti a l’han già falo) a duvrìio anandié. Përchè, e costa a l’é la rason pì përfonda ch’a m’anvita a parlene, a-i é lì tacà a cole face, a cole ròbe, a coj përsonage na siviltà che peuss nen ciamé àut che «dialetal» ant ël sens pì fòrt dla paròla. Da cole boche ch’a rìo o ch’a stan lì sarà come ‘d cioende a-j ven fòra ‘n mond ch’a peul nen che esse gropà a la parlada dël pòst. Lì ij finage as ogo bin: pòchi ch’a parlo l’italian, o ch’as dirìa ch’a peusso parlé l’italian. E la pì part – bel dì – con ëd face ch’a parlo largh, ch’a parlo pràtich, ch’a parlo dru, coma l’han mostaje a ca, mama e pà. Parèj – traversand le fòto – a ven bin traversé na stòria, ch’a l’é na stòria ‘d langage rich. Për capì che nen mach tanta povertà, ma ‘dcò tanta richëssa a l’é cancelasse. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 10 d'otóber dël 2014

Indietro