Salon dël Gust

Son sì e leso an sij giornaj dël Salon dël Gust al Lingòt: otantamila ‘l prim dì, ròba da galup ch’a fan pensé tante còse tra global e local (cheidun a dis «glocal», come dì che ‘l gròs a fa nen meuire ‘l cit, l’universal a dëstissa nen ël particolar: na cognission ch’am pias e ch’i penso da sempe, da cand a mè pais a-i era la cassin-a gròssa, ma ‘dcò il cit particolar ch’a travajava con soe vachëtte). Tutun, lòn ch’i veuj dì ancheuj – vardand al Salon dël Gust, ch’a l’é peuj, bin intèis, na bela ideja – a l’é che ij tìtoj dij giornaj a peulo nen fé a meno ‘d parlé piemontèis: dal vermouth a la cicolata, tut un Piemont da prové. Për nen dì dla cognà (da nen confonde con la cugnà), la «codognà» da compagné coj formagg. E còs dì dla ‘ndoja (pròpe parej, ant un tìtol dla «Repubblica»)? Le arsorse piemonèise, le pitanse dij paisan, l’arsëtare dij pòver ch’a s’angignavo ‘d fé bin con ël pòch o gnente (le «cotlëtte dl’òrt» a disìo a mia ca). Ancheuj – miraco – cusin-a da sgnor, ma sensa fene na custion ëd nostalgie d’antan. Lòn ch’a conta – a më smija a mi – a l’é che tra tante propòste, che al Salon a fan bela mostra, tut a vira al particolar: ch’a ven-a dal Giapo opurament da Pancalé o da Calianèt. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 7 ëd novèmber dël 2014

Indietro