Giovanni Gianotti (1867-1947)

An costi di un nòm a l’é intrà con merit an tute le notissie dij media, col ëd Fabiola Gianotti, prima fomna nominà a goerné ‘l Cern ëd Ginevra. L’informassion a l’ha sotlignà ch’as tratava ‘d na studiosa italian-a nassùa a Roma. Ma col cognòm a arvela an manera ciàira na dissendensa piemontèisa. Sensa serché ‘d parentele che miraco a podrìo fin-a esse-je, am ven bin arcordé un poeta piemontèis, amis ëd Costa e ‘d Pacòt, ancheuj tant dësmencià: Giovanni Gianotti (1867-1947). Originari d’Ast, ma turinèis d’adossion, a l’é stàit un poeta galantòm, poeta passionà, ‘d cola stagion ëd nòsta leteratura ch’anandia l’arnovament dla poesìa che as compirà con la Companìa dij Brandé. «Poeta dla natura – a scriv Pacòt – con novità d’ispirassion», ch’a l’ha savù esprime ant ij sò vers «le soferense e la gòi dle creature, osei e piante, paisan e bestie, ch’a vivo, ch’a pen-o»: «Le vos dla tèra e dij sò vent e dj’onde/cole dël cel segrete e pì profonde». Poeta e artista a scriv Renzo Gandolfo, «sdegnò sempre ogni facile rinomanza, curò l’espressione dialettale volgendola a dignità di lingua». Soe poesìe a son publicà ant la racòlta «Fervaje dl’anima» (Turin, Biblioteca dla Birichin-a, 1895, peui ristampà dël 1903). d'Albina Malerba - da TORINOsette ëd La Stampa dij 14 ëd novèmber dël 2014

Indietro