Elena Accati

Ël nòm d’Elena Accati a fa pensé d’amblé a jë studi sij giardin e paesagi, a le piante e le fior ch’a fan bel nòst Piemont. Adess, sensa bandoné erbo e tera, lassand parlé la memòria, a l’ha publicà un bel lìber ëd racont, ëd ricòrd, an italian, ma, da bon-a bielèisa dla Val dël Serv, antëssù con tant piemontèis andrinta: «Infanzia di guerra in Valle Cervo. Un giardino di ricordi» (Savian L’Artistica, 2014, pp.158,16 euro). Tralassand ël piemontèis pì comun, madama, madamin, tòta, cite, sigilin, sgnor, ecc.., i mëssonoma tra le pagine chijdun-a ‘d coste paròle pì fonga ant la coltura dla «bursch»: lacià (latte privato di ogni grasso), fanian (fagnan, sfaticato), ombrelat (ripatore di ombrelli), minor (minatore), picapere, tajor, valit, salamat, boscari, ël campanat ch’a sonava baudëtta; potagé (stufa), lescia (lessìa), miasce (e j’angign për feje: la porala e ‘l poscin), scapin, pline (caldarroste); e l’ òm salvèj (l’uomo selvatico), la stòria ch’a-i contava sò Pa (e come nen pensé a nòst poeta e magìster bielèis Tavo Burat?) e via fòrt. Paròle che da sole a riesso a contene ’n mond, e ‘l temp masnà d’Elena Accati ant j’ani ‘d guèra. Por e sagrin e fin-a fam, ma espriense che ant j’arcòrd a l’han noanse ‘d poesìa. Con un cit arsetari final «per i tempi difficili»: Sciuët, na polenta mòla ch’a fasìa da piat ùnich la sèira; Roja o sciuët con j’erbi, farin-a ‘d melia con erbëtte; grulle e trifole, castagne e patate; mach o machët o mactëbbi, mnestra ‘d castagne dla sèira… Nen mach paròle, ma vos, ròbe, gest, da ‘n lìber ch’a venta lese tut. d'Albina Malerba - da TORINOsette ëd La Stampa dij 28 ëd novèmber dël 2014

Indietro