Ij fricandò

A-i é ‘d paròle ch’a sàuto ‘n boca. Sta sman-a a l’é mnume ‘ncontra ant un-a piòla ‘d via Ormea, ch’a së s-ciama «Da Carmen» (val la pen-a për galuparìa e presse) la parola «fricandò». Sursàut, përchè a l’é nen facil trové ‘n piat parej an gir. A dì la vrità, ai Maròch ëd Poirin a-i é ‘n pòst ch’a së s-ciama «Mond fricandò» (da prové ‘dcò chiel), ma comsissìa a l’é nen un piat (come la pì difissiosa finansiera) ch’a fassa part ‘d tanti menu. Vardo ij vocabolare. Paròla ch’a ven dal fransèis e che da noi a veul dì carn a tochèt cheuita an cassaròla, pian pian, con patate, siole, tomatiche plà, eule, sal e peiver. Un piat – coma ch’as dis – da ciucesse ij dij. Ma a mi, ‘ncora ‘d pì, am piass ël sens figurà dla paròla. Mè barba an rijand: «Ma sta ciuto, fricandò», quand che da masnà disìa cheich betise. E miraco ij vocabolare a parlo ‘d pastiss, ‘d toiro, ‘d confusion e mi chërdo che ‘l piat ch’a fa mëscëtta a peussa dé st’ideja sì. Ma ‘l Gribàud a parla ‘dcò ‘d përson-a ‘d pòca amportansa. E sossì – combin che ij fricandò a sio nen na pitansa rica – a më stupiss na frisa ‘d pì. Ma le paròle a l’é nen sempe facil gropeje ai sò cavion. Përchè a tendo a scapé da ca. E a pijé dë stra nen sempe drite. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 27 ëd fërvé dël 2015

Indietro