Studi Piemontesi - XLIV-I

Doe còse galupe ant l’ùltim nùmer dl’arvista «Studi Piemontesi», ch’a seurt da quarantequatr agn a l’ansëgna dla Ca dë Studi Piemontèis (Vol. XLIV, fassicol I, pp. 302). Squasi ‘n mìracol, ch’a l’avrìa damanca ‘d trové d’arsorse për arnovesse. Tròpe le pression su d’àut ëd fosonant an termo ‘d – coma ch’as dis – «visibilità» për speré che cheidun a senta l’amportansa ‘d na causa ch’a-i va ij rognon dur për teni-la ‘n pé. Ma sossì a l’é tut n’àut afé. Nopà, për torné a le galuparìe, racomando ‘d lese – chi a l’abia passion për ël piemontèis – prima l’artìcol d’Alda Rossebastiano-Elena Papa-Daniela Cacia antitolà «Onomastica piemontese». Nà ant ël sorch ëd j’anteresse ‘d Pare Giuliano Gasca Queirazza (magister ëd coj ch’a san), ambelessì l’ideja ‘d rivé a ‘n dissionare dij cognòm piemontèis, fasand con bela dutrin-a as j’esempe dij nòm Barbero, Bergero, Cravero. N’antipast savorì, ch’a lassa speré për soa bin livrà an volum. Ma peuj ‘dcò l’artìcol d’Emanuele Miola antitolà «Per una grammatica del piemontese di oggi: gli aggettivi dimostrativi». A frapeme, ambelessì, a l’é l’ideja – nen da pòch – che ‘l piemontèis, come tute le lenghe a bogia, a l’é viv e a l’ha gnun-e intension ‘d tiré le bachëtte. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 2 d'otóber dël 2015

Indietro