La chimera 'd Sebastiano Vassalli

La Ca Editriss Rizzoli, doa Sebastiano Vassalli a l’avìa fàit sanmartin, lassand soa ca stòrica, l’Einaudi, a l’ha torna publicà un dij romans pì fortunà che Vassalli a l’abia scrivù, «La Chimera»: na stòria ambientà ant ël Sessent e ant la «bassa» novarèisa, stòria d’Inquisission e ‘d persecussion, stòria dë streghe për fòrsa e maledission. Ebin, rilesand costa stòria e cost romans i son rendume cont (pì cont) ëd come le paròle piemontèise che Vassalli a buta ant soa scritura a sìo nen pòche (tante a-j na i-é ‘dcò ant ël romans «Le due chiese»). Vardoma ‘n pò: «ruera» (ch’a l’era peuj ‘n vas da neuit), «Va’ chi assà» (drita) o «I si drè», snistra (n’ordinativ për le vache), «stria», «bigat», «lavandere», «baragia», «balòs», «mujé», «gratòn» (cicin d’òca), «fideghin» (salàm fàit con ël fìdigh ëd crin), «cavagna», «bergera», e via fòrt. Tante paròle an piemontèis dla bassa ch’a dan l’ideja ‘d na presensa viva. A l’é ‘d cò costa na bela diferensa tra l’Eutsent dël Manzoni e ‘l Neuvsent ëd Vassalli. A part tute j’àute diferense possìbil, Manzoni a travajava con l’ideja ‘d na lenga nassional ch’arconossìa ant ël fiorentin. Vassalli – a distansa d’un sècol e mes – a torna a dovré paròle ch’a fan macia e color, pì vive ‘d tante paròle «italiacan». ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 16 d'otóber dël 2015

Indietro