Un pòch ëd tut

A -i é ‘d vòte (an capita a tuj) che ‘l cheur a schërzin-a përchè cheidun dij bon as na va e an lassa ‘n veuid dificil da vempe. A noj ‘d San Salvare a l’é ‘ncapitane ‘d perde un-a dle presense vive ‘d costa contrà. A së s-ciamava (ma mi veuj dì a së s-ciama) Salvatore, a mnisìa da la Basilicata, pais d’imperador e ‘d poeta, pais dël Crist e ‘d Carlo Levi, e a l’avìa anandià ‘n via Ormea n’osto ch’a së s-ciama «Da Carmen», na tratoria ch’a l’era la ca ‘n po’ ‘d tuj: artista (Francesco Preverino pì che tuj, ma ‘dcò sò anlev Moreno Pisapia), amis, giornalista, scritor, politich, studios, professor, dirigent, gent comun-a, gent ëd mincadì. Da Salvatore as mangiava bin e as pagava meno che ‘l giust. Chiel a l’avìa n’aria ‘n pò rudia, ma a l’era bon come ‘l pan e a savìa fé con soa manera ch’a smijava brusca antratant ch’a finìa për esse molsin-a. N’òm – mi veuj dì – ch’a l’era ‘n valor e a l’é për sòn (gnun a së stupissa) ch’i veuj arcordelo ambelessì. Tutun, a fé ‘d Salvatore ‘n ver turinèis a l’era ‘l Tòr, ansema sò fieul, soa passion dla vita. E alora peuss nen, nen finì, con la prima stròfa dla poesìa d’Arpino (la scrivo come a l’ha vorsula l’autor): “Russ cume ‘l sang/ fort cume ‘l Barbera/ veuj ricurdete adess, me gran Turin./ En cui ani ‘d sagrin/ unica e sula la tua blessa jera”. Viva ‘l Tòr, Salvatore! ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dj'11 dë dzèmber dël 2015

Indietro