Proverbi piemontesi 'd Michel Bonavé

As’ëntìtola «Proverbi piemontesi» ‘n bel lìber ëd Michele Bonavero (Editrice Il Punto Piemonte in Bancarella, pp. 526, euro 13), ch’a nass a costa ansëgna: «Ij proverbi a son nà prima dël lìber». Franch sicur. Pa possìbil pensé a la vita (e a la stòria, a la preistòria) d’un pòpol sensa passé për la soa sapiensa, ch’as dis për ecelensa «popolar». A parte da sì Michele Bonavero a l’ha butà ‘nsema na bela e gròssa partìa ‘d proverbe piemontèis ëd bon giust e con bon gust. Un lìber da ciucé ‘n tochèt për vòta o da sgrufié come le ninsòle. As sa bin che ij proverbe a diso ‘d tut: drit e invers, sòn e lòn, gnun-e certësse (ch’a sia costa la sapiensa?). Frut ëd vita vivùa con euj ch’a vardo visin ma ch’a san vardé ‘dcò motobin lontan. Come cost ch’arcordava Augusto Monti: «Lauda ‘l mont, ma ten-te a la pian-a». L’elòge dla prudensa, ten-se ai branch, nen fé ‘l pass pì longh che la gamba. A-j na sarìa da dì. Coma a-i na sarìa tanti da serne an coste pì che sinchsent pàgine organisà (e sòn a giuta tant) për argoment, da la a d’«a buon prezzo» a la zeta dë «zio». Cost ëd Bonavero a l’é un ëd coj lìber ch’a l’é bel ten-e sempe lì a tir, e ch’a ven-o sempe a taj, e che magara at fan nen mnì pì savi o pì sapient (e gnanca pì prudent), ma at amuso pa mal. E ‘t finirìe maj dë sgateje. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 22 ëd gené dël 2016

Indietro