Ubach e adreit

«Mèi vers meraco/ a parësso tròp përfond/ për chi ch’a chërd/ che la poesìa/ (pì che tut an piemontèis)/ a l’é ‘d mistà bel-fé». Gnente ‘d fàcil ant ël lìber ëd Dario Pasero, «Ubach e adreit», publicà da puntoacapo (pp. 164, euro 18) con na prefassion d’Herbert Natta, ch’a parla ‘d na riflession poetica tra rason e rivelassion. Come a l’ha da esse na cossiensa poetica ch’a va da la luce a l’ombra, mës-ciand lengagi antich (latin e grech) e l’indrit e l’invers dël piemontèis ëd Manta, ‘d Turin e ‘d tanta literatura. Poesìa nen fàcila, e tutun da l’aria ciaira cola ‘d Pasero. Poesìa ch’a ven da na coltura clàssica bin samblà e da tante leture ‘d tute sòrt, da Nietzsche a Lovecraft (magister d’un fantàstich ëd minca di). N’artorn a la sorgiss dij pòst e dle sensassion prime e ‘nsema n’artorn (un viage dobe) ‘ndrinta ‘l përfond dij di e dle emossion ëdcò sitadin-e (San Salvare come cheur d’elession). Piemontèis pien ëd sàiva e savorì, ch’a s-ciòd con la fòrta cognission ëd na stòria ch’a sghèira tute le ilusion: «E noi ambelessì/ (a canté martin-a)/ ant ël giass dël mond/ ch’a spuva listeurie/ e storcion». Poesìa ch’a fa nen dë scont (coma mosto ‘dcò le tante nòte), ma ch’a parla a chi a sa scoté con la cossiensa (e ‘dcò cossiensa «dël malpron/ ch’a sghija ‘n sla vita») con passiensa e con passion. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 5 ëd fërvé dël 2016

Indietro