La lenga mare

N’aprofito dlë spassi (e ciamo përdon s’a smija na custion përsonal), ma am piasrìa fé doe considerassion an sël piemontèis, ch’i l’hai pensà ‘n costi dì ch’a l’é mancaje la mama d’un dij mè amis pì car. A l’era, la soa, na mama (a së s-ciamava Elsa), ch’i l’avìa conossù quand ch’i fasìa scòla a sò fieul, che apress dla scòla l’é peuj dventà mè amis. Ebin, con mè amis-anlev parlavo italian, ma mi e soa mama parlavo ‘n piemontèis, combin che chila (diversament da mè piemontèis pì rustich e grotolù) a parlèissa ‘n turinèis motobin rotond. Ma l’era bel – l’é peuj sòn ch’i veuj dì – che tra ‘d noi i-j fèisso l’anghicio a l’italian parland na lenga pì ‘ncreusa: còsa che a la fasìa sté bin e che a l’ha peuj sempe arcordà. E ‘dcò quand a l’é capità ch’is trovèisso, ‘l piemontèis a l’era nòsta lenga. Bin, ora am piass pensé che ‘n piemontèis a l’abia fàit ij sò ultim pensé, coma a smija ch’ancapita quand che un a l’é a j’ùltim. Am piass penselo, përchè tut sòn a mnirìa a dì che la lenga ‘mprendùa për prima a resta lì ‘nreisà drinta ‘d noi con tuj ij sentiment primare. Gnente ‘d mej për dì le paròle ch’a conto e ch’a fan sorgiss. Cheicòs ch’a së spiega bin, ma ch’a manten ‘l sò segret. La gòj e la nostalgia ‘nsema ‘d torné da doa soma partì, prima d’ancontré l’ambrass dl’infinì. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 19 ëd fërvé dël 2016

Indietro