Piemontesism

A l’é rivà a esse squasi n’ossession, ma mi von sempe ‘d pì ‘n serca ‘d cheicòs ch’a resta gropà al piemontèis: pa mach doa ‘l piemontèis a parla ‘d bon giust, ma ‘dco doa a parla ‘n pò dë sfròs o dë sbiess, coma a disìo a mia ca për dì cheicòs che ‘ntocava nen pijé ‘d front. Ebin, leso l’ultim romans ëd Mario Baudino, «Lo sguardo della farfalla» (Bompiani, pp. 238, euro 17) e a m’arfës-cia ‘n përsonage ch’a së s-ciama Erminio – un përsonage ch’a sta për la pì part bin ciuto e ‘n dëspart – e ch’e quand a parla, a parla a na bela mira n’italian ch’a sa dla soa lenga prima, ch’a l’é – gnanca a di-lo – ‘l piemontèis. Erminio a parla ‘d masche e ‘d mascarìa, ma a parla giusta coma parla Tino Faussone ant ël romans «La chiave a stella» ‘d Primo Levi. Paròle ch’a ciapo dal piemontèsi tut sò sust e tuta soa bela andan-a. Për la vrità Erminio a dis ëdcò la paròla tuta piemontèisa, «rul», che noi scrivoma «rol» e che ‘n italian a veul dì «rovere», «quercia». Ma pì che tut a dis «l’aglio non gli fa un barbisio» (da «barbiss») opurament «è un impacco su una gamba di legno» (ch’a l’é na tradussion, për analogìa, da «gamba ‘d bòsch»). O, ‘ncora, a parla di «mucche che romiavano», ch’a ven naturalment da «rumié». Sarà pòch, sarà gnente, ma mi an buta a còl na gòj ch’am giuta. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 15 d'avril dël 2016

Indietro