Ancor sl'Argentin-a

L’hai dit doe sman-e fa dl’Argentin-a. E or ch’i son tornà veuj di-ne ‘ncora na frisa. Antant l’importansa (gnente ‘d neuv ch’i scheuvra) dij piemontèis ant la costrussion dle sità e dl’economia locaj, nen mach dël passà, ma dël dì d’ancheuj. Tan për fe-ne doi esempe divers, an Mendoza l’asienda d’Enrique Toso, ch’a ven da la famija ‘d Canal, un-a dle asiende ‘d vin pì anciarmà e anciarmante: vin ëd qualità, bin cudì, motobin esportà. E sì soma ant un-a situassion ch’a ven da lontan e ch’a l’é ‘ndàita lontan. Ma peuj – àutr esempe – ‘dcò d’atività pì neuve e meno ‘nreisà, come cola ‘d Bartolomeo Lorenzone, ‘d Pancalé, ch’a l’ha butà su un ‘d coj che lì, a l’american-a, a së s-ciamo «country», vilage recintà e bin vardà, che ant ël nòst cas a së s-ciama «Miralagos», tra Buenos Aires e La Plata. Pì ‘mportant ëd tut, tutun, a l’é ‘l sentiment ëd nostalgìa për la patria lontan-a, che ‘n chèich manera a continua a gité. Pì nen né la veuja né tanto meno la speransa ‘d torné, ma la memòria viva ‘d cheicòs ch’a fa blason. E ‘n tut sòn la blëssa d’un liam ch’arsist ant le famije, la gòj d’un piemontèis magara passà ‘n sa rapa, ma viv. Opurament ëd n’italian amprendù a scòla. Magara ‘d cò chiel ‘n pò grotolù, ma ch’a l’é bel – ambelessì – sente parlé come n’ardità tenùa da cont. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 13 ëd magg dël 2016

Indietro