Brav ņm (Bruno Carbone)
Son stąit a trové l’łltim dij cantor ėd Langa, dņp Cortmija, montand a Ląis e rivand a Prunaj, coma as dis ant la parlada pģ local (noi dirģo Lčis e Prunčj). Chiel a l’é ‘l «Brav’ņm», a l’anagrafe Bruno Carbone, squasi otant’agn, ma dėsgordģ come ‘n prussņt. Tanti arcņrd, tanti nņm, tante canson, tanta Langa marastra e mama, e su tut la siensa dla tera ch’a viagia e ch’a cambia, ma ch’a ten bon, pien-a ‘d sust e ‘d gust (chiel a dis: «carn, ląit, tome, a l’é ‘l teriņre ch’a fa ‘l gust»).
Ėl Brav’ņm a l’é na fņrsa dla natura, a dis parņle come na tempesta, a dis mese bėstėmie a at pņrta doa a veul con ėd vņj pindąrich ch’a t’ėncioco e ansema ch’a t’ėncanto. Antant, con soa fisa («cambiane vint o tranta») a na son-a e a na canta una: «Chėrpčisso ij rivedibij/ s-ciopčisso ij riformą/ son bianch e ross an facia/ drinta son camolą». Facil troveje l’anima. Soa anima a l’é calor, passion, fiusa dėl doman, e a la fin la convinsion ch’a fé bin a sė sbalia nen. Chiel a la dis parčj: «S’i peuss, sosten-o sempe la bontą».
E ‘ncora: «Fņrsa fģsica, volontą e savčj fé», a as la pija con la vita fącil, con un mond arvers. E a va pėr la soa stra. Tutun, gnun-a nostalgģa, e mach na rason, ch’a l’é bin sangią: «’L popolar a l’é pņpol e a l’é mai l’istess». Pėr dila ‘n n’ąuta manera: «L’autor a camin-a con ij temp».

ėd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 27 ėd magg dėl 2016


Indietro