Il giorno che un bue tirò più di cinquanta cavalli

Sempe an piass trové da lese cheicòs ch’an campa ‘n tël bel mes dij nòst arcòrd, përchè ch’as disa lòn ch’as veul, ma arcordé ‘l passà a l’ha ‘l sò bel. E parèj son content che Maria Barbero a l’abia manda-me ‘n sò lìber (publicà da L’Araba Fenice, pp. 188, euro 14), ëntitolà «Il giorno che un bue tirò più di cinquanta cavalli». Nen da trascuré gnanca ‘l sot-tìtol, «Racconti di seconda mano», përchè ch’a spiega bin come ste stòrie a sìo contà da l’autriss, ma a sio patrimòne pitòst ëd sò òm, ch’a l’é ‘n langhet e a l’ha contaje a soa fomna ‘l sò mond. Parèj l’é naje n’intèisa ch’a l’ha rendù se la scritura ‘d Maria Barbero a fa sente bin la vos ëd chi ch’a conta. E donca a l’é la natura da boca a orija ch’a val belessì, la paròla bin tacà a la còsa. Le famije, le guere, la gent, ij travaj, ij pòst, ij pais, la vita dura e ‘dcò la vita grama, ij dëstin gram. Ma peuj ij parent, j’amis, ij përsonage, le ocasion dla festa e dla campagna, ij nòm: Pinòto, Carlon, Firmìn, Centìn, Gepìn, Tromlìn, Chiurìn, Leonìn, Gioanìn, Gabilìn. Për nen dì dle masche, dle vijà, dij piat tradissionaj, dle «biseche» (o buseche), dle trifole. E peuj, ‘ncora, dij progress, dl’«aradio» e dl’«amoto»… Tut un mond contà ‘n italian, ma pien ëd termo ‘n piemontèis, e piemontèis pì che tut ël sens ëd tut. ‘N bel ëncontr, na bon-a letura. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 24 ëd giugn dël 2016

Indietro