Studi Piemontesi n. 46

Nen mach lòn ch'a l'é "ën piemontèis", ma tut lòn ch'a l'é "piemontèis" sensa esclude gnente: stòria, literatura, art, siensa, vita comun-a, vita 'd mincadì. Tut sòn a l'é e a fa "Studi Piemontesi", l'arvista dla Ca dë Studi Piemontèis, ch'a l'é rivà a quaranteses volum, e son nen ninsòle. Sto numer sì (fasc. 1 dël 2017) a-i é tante còse bele, còse cite e còse gròsse, ch'a van dal Cibrare (chi a l'ha dësmentià la soa "Storia di Torino"?) a j'arcòrd 'd doi studios diversament notabij: Sergio Ricossa e Gianni Carlo Sciolla. Passand për Stupinis, për Juvarra, për la Sindone, për Agliè, për l'euvra monumental d'Alberto Basso ch'a l'ha studià le mùsiche e j'ëspetacoj 'nt la Turin d'"Ancien Régime". Ròbe galupe, che noi ambelessì laudoma specialment për la presensa dl'"Onomastica piemontese" che grassie a Alda Rossebastiano, Elena Papa e Daniela Cacia a l'é rivà al numer cinq. Cola dl'onomastica piemontèisa a l'é n'ardità 'd Pare Giuliano Gasca Queirazza, che 'n costa ardità a continua a vive. As parla sì, stavòta, 'd costi nòm: "Càuda", "Codo", "Choa", "Coa", "Cua", "Cova", "Cuva", tuj debitor dla paròla "coda", ch'a ciama 'n càusa le part dël còrp uman, soens con d'intension ëd ridicol o për segnalé chèich difèt dla përson-a. Na letura motobin curiosa. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 13 d'otóber dël 2017

Indietro