La leggenda del santo correttore

Leso ‘n librèt cit, ma gustos, ën italian, «La leggenda del santo correttore», ch’a l’é la parafrasi d’un tìtol ëd tut n’àut lìber ëd Joseph Roth. A l’ha scrivulo Filippo Senatore e pòch a-i fa dì l’editor përchè a l’ha tuta l’aria d’esse ‘n lìber che un a s’ëscriv e as publica daspërchiel. A l’é ‘n lìber divertent ma ‘nt l’istess temp a l’é ‘n lìber nen pòch amer, a dimostrassion che rije e pioré a son le doe face dl’istessa midaja. Ma mnoma al mérit. Ëd lòn ch’a parla sto lìber? A parla dla decadensa dl’italian, a parla dle paròle che son giumaj tròpi a pì nen savèj, n’italian ch’a perd ij tòch, n’italian ch’a l’é a la cana dël gas. Forse gnente ‘d neuv e cheidun a l’avrà bon geugh a dì: ma no ma no, a l’é mach ël frut dij profeta dël malardriss. Ebin, butoma pura ch’a-i sia ‘n pòch d’esagerassion e che le còse a sio na frisa mèj. Ma mi tut sossì am fa pensé a la lenga che – ch’a sia bin ciair: ënsema a l’italian – a m’ëstà bin a cheur, vis a dì ‘l piemontèis. Ebin, da na serta mira ‘l piemontèis a sta fin-a mèj ‘d l’italian, përchè a son sempe ‘d meno coj ch’a peulo maltratelo. Màira consolassion lo sai pro, ma consolassion ch’am gava ‘n cit ghignèt. Pa mal, neh: ël piemontèis che ‘nt ël sò ‘ndé tratoma coma as deuv e giù – nopà – su l’italian d’ësvërtassà, colp da magnìn. Paradòss? Esagerassion? Folarìa? Sarìa pì prudent. Për ël moment campo lì la provocassion, sperand che cheidun a na pija part. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 29 ëd magg dël 2020

Indietro