Giuseppe Lazzarone

An fà piasì minca tant propon-e a l’atension dj’apassionà ‘d leteratura piemontèisa, e nen mach, quaiche scritor avosà a sò temp, e peui lassà un pòch a la dësmentia. Sfojand j’antologìe as peul cheuje ant ël Neuvsent un rifiorì ‘d vos an tut ël Piemont, che con ij Brandé e Pinin Pacòt a l’han trovà ca e dignità regional, mersì al travaj peui arpià da Renzo Gandolfo e da Camillo Brero, che a l’han consegnaje a la memòria. Adess a l’é temp ëd torna butesse a jë studi. E sòn a l’é un dj’angage ch’a l’ha an programa la Ca dë Studi Piemontèis. A sinquant’ani da la mòrt i veuj arcordé un poeta astigian: Giuseppe Lazzarone (Ast, 1903-1970). Scritor, giornalista. Dòp la publicassion dla racòlta ‘d sonèt «An Ast» (Ast, 1957), notà da Pacòt a l’ha publicà poesìe e pròse su «Ij Brandé» e « Musicalbrandé », dova as treuva, second Brero, «La sua opera poetica migliore ». Ma i veuj ambelessì arcordelo con në s-cianchèt ëd pròsa antivista e ancheuj motobin anteressanta: «Difèisa dël paesagi. Coma che a son gropà a la pòvra gent le nòstre cese antiche, le veje sta e pu che tut cost nòst dialèt che ij rich a parlo pu nen përchè as vergògno. Quand che a-i riva ‘l capital as àusso ij ‘gratacel’ për fé tute brute istess le sità grande e cole cite; l’é na richëssa fàussa. A smija n’idea da mat, ma difende ‘l dialèt l’é ‘dcò difende, ansema, ‘l paesagi». Da medité! d'Albina Malerba - da TurinSet ëd La Stampa dij 16 d'otóber dël 2020

Indietro