Préstit aràbich

Sul nùmer ‘d merco 14 d’otóber, «La Repubblica» (edission local) a l’ha publicà n’artìcol ëd Yasmine Sallam su le paròle piemontèise ch’a son derivà da l’arabich (nen dësmentié che «testa d’arabich» da noi a l’é nen n’elòge). Ciamà a dì la mia, l’hai vorsù buté ‘n guardia contra le semplificassion che nen sempe a giuto a capì. Va bin parlé ‘d «burnìa», ‘d «cossa», ‘d «coefa», ‘d «faudàl», o ‘d «ramassin». Va bin parlé ‘d «rabadan» (ma a mi am ven bin ën ment che da noi a vurìa pa mach dì confusion, e già l’evolussion semantica a l’avìa spostà ‘l prim sens ëd la paròla «ramadan», ma pitòst a marcava na përson-a sensa deuit e sensa sust). Comissìa l’hai vorsù prima ‘d tut rasoné su ‘n fàit: che j’Arabich an Piemont a l’han mai butà le radis ch’a son riussì a buté ‘n Sicilia e ‘n cheich pòst ëd l’Italia meridional, e che donca da noi a l’é mai staje na condission ‘n bilenghism come nopà a l’é staje da d’àite part. Ma peuj, ‘dcò, ch’a-i é ‘d paròle passà al piemontèis nen diretament ma indiretament, come «articiòch», paròla mnùa o da la via comercial ëd Venessia opurament da la Spagna. E che tante d’àite, pì che da l’ocupassion dij Mòro (Specialment an tël Piemont meridional), a pudrìo esse mnùite dritura da l’italian. Sensa peuj conté ij neuv islamism, ch’a son mach intrà ‘n costi ùltim agn. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 23 d'otóber dël 2020

Indietro