Ansëgne an piemontèis

"Date n’andi”, “Articiciòch”, “Bërlicabarbis”, tuti nòm d’ansëgne ‘d negòsse o ‘d ristorant o ‘d cafè con servisse ‘d paste dosse e via fòrt. Magara a son nen sempe precise ‘nt la scritura ‘n pò a la mistanfluta. Ma tutun a van pa dëspresià. A son cit segnaj ‘d n’interesse ch’a l’ha le soe bon-e rason. Bin intèis mi veuj pa dì për sòn ch’a-i sia na rinassensa dël piemontèis, përchè a sarìa na folairà; e al contrare as pudrìa squasi disse che certe nostalgìe a son pitòst testimonianse d’un tramont. Tutun cand i leso coste scrite, mi argioisso e ston pa lì a s-ciapé ‘l cavèj ‘n quat. A mi – con tut ch’i sapia ‘n pòch d’ëstòria regional – am basta la paròla. La paròla am gropa a tanti moment ch’i l’hai vivù e am fa da sola ‘n tòch ëd gòj. “E il nome agì”, ‘n pòch come ‘l “Buffalo” ‘d Montale...Gnun-e intension d’arsërché chi sa che mistere, ma mach ëd dì che le lenghe a l’han na vita longa, e pì longa ‘d lòn che soens pensoma. E peuj – còs dì? – «date n’andi» a l’é pròpe n’imperativ piemontèis e a m’arciama le tante vòte ch’i son sentumlo dì. Pì che n’imperativ – d’àuta part – dirìa n’anvit a nen lassesse ‘ndé, ma giutesse da soj a vince nen mach la pigrissia, ma tute le veuje ‘d nen fé, e nopà ‘d fé lòn ch’a va fait, përchè la vita a ciama e ‘ntoca corisponde. A m’ësmija na bela lession! ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 26 ëd fërvé dël 2021

Indietro