Carlo Cattaneo

Lesand j’ëscrit che Carlo Cattaneo a l’ha dedicaje a soa region, la Lombardia (d’ëscrit fiamengh ch’a l’han na cognission ëd tut, larga e savanta) son ëmbatume – e a l’era scapame a sò temp cand ëstudiava j’ëstude ‘n sij dialet – ant un artìcol ch’a s’ëntìtola «Sui Milanesi e il loro dialetto», ma ch’a val nen mach për – come ch’as dis – la capital moral. Lì as parla dla «Poetica» d’Orazio e dla tradussion ën milanèis dël Rajberti, ma as parla cò ‘d Carlo Porta e ‘d soa poisìa che – coma fortiss Cattaneo – a l’ha tuta la fòrsa e l’ardiman ëd na pitura fiaminga. Tutun a-i é ‘n passage ch’a m’ësmija ‘ncora bon cò ‘ncheuj. Passage ch’a dis: «Il vero stato degli animi e delle anime, lo specchio delle abitudini, delle tradizioni, delle simpatie, delle antipatie, sfugge alle superbe frasi della letteratura nazionale. Ella vien tracciata dalla raccolta dei poeti vernacoli». Soma sempe lì. Le còse a son cambià, e nen pòch, lo soma bin, ma la paròla ch’a ven dai dialet a l’é ‘ncor sempe viva, e a l’é ‘ncor chila ch’a sa dì mej, për vocassion e condission (ch’ancrosio stòria e società), la realtà pì cita o pì bassa, la realtà ‘d mincadì, sensa con sòn lassé fòra l’ësquisì o pess ëncora deje ‘l can a l’italian. Che peuj tut sòn a peussa ëncheuj viresse ‘n «arcadia» – lassoma ‘ndé –, a l’é pro vera, ma l’é nen l’essensial. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 16 ëd luj dël 2021

Indietro