Piemontes

Ën nòst letor, Roberto Vigliani, a n’ëscriv për fene present che da ‘n pò ‘d temp nòsta rubrica a l’é ‘ntitolà «An Piemontès» e nen «An Piemontèis». Ebin, soma d’acòrde che ‘mbelessì a-i é na disatension che ‘ntoca corege, ma mi pijo n’ocasion come costa për fela ‘n pò longa su na custion sempe duverta, che tutun a l’é bel nen dësmencé (e già mach dì «dësmencé» nopà ‘d «dësmentié» a fa diferensa). Pròpe ier - e lo diso për dabon - a l’é ‘ncapitame ‘d parlé con mè amis Meo, ch’a l’é ‘d Vigon, e ‘nt la conversassion a l’é sautaje fòra pròpe ‘l termo «piemontes» da soa boca, a la midema manera che lì a Vigon a ciamo «Peles» ël torent che noi, a Pancalé, ciamoma «Peiles» e da d’àute part a ciamo «Pelis». Tut sossì për dì còsa? Antan për dì che ‘ntoca bin corege përchè nòsta rubrica a varda a la sità e sì a Turin as dis «piemontèis», giust l’arpròcc ëd Roberto Vigliani, ma che ‘ntoca peuj cò sempe ten-e cont che ‘l piemontèis a l’ha tante diferense ‘d pronunsia, e a l’é për sòn che nòst magister, Pare Gasca Queirazza - ‘n savant - an mostava che për la pronunsia ‘ntoca sempe arfesse a coma as dis ënt ij pòst. Na vrità sempia, che nen sempe a n’ëncapita ‘d ten-e dacont. Conclusion? Ch’as coregia e ch’a s’ëscriva «An Piemontèis», combin che pròpe ‘n boro «piemontes» a sia nen. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 28 ëd gené dël 2022

Indietro