Napoletan

Sempe pėr parlé dle posission che j'ėscritor a l'han piją e a pijo 'n sij dialčt (e tornerai, come l'hai promėtł su Pasolini e Burat), l'ultima cņsa ch'i l'hai lesł a l'é 'nt ėl librčt pressios che Elena Ferrante a l'ha publicą da pņch, «I margini e il dettato», doa a cheuj quat leture 'n sla scritura. Ebin, ėnt la letura ch'a s'ėntģtola «Le storie, io» a parla 'dcņ dėl sņ rapņrt con ėl dialčt (con ėl napoletan) e a dis cņse diverse da cole ch'i sentoma noi - veuj dģ noi 'd na banda larga ma forse destiną al silense -, ma tutun tute inteligente e ch'a val la pen-a d'ėsté a sente. Chila a dis d'avčj prova a traté con sņ dialčt e fin- d'avčj scrivł 'd pagine 'n dialčt (ėl sņ), ma peuj d'avčj cancelą lņn ch'a l'avija scrit e d'avčj nopą trasformą ste pagine «in un italiano a cadenza napoletana», ch'a l'é lņn ch'a l'han fąit tanti scritor gropą a na młsica ch'a fa 'l son ėd soa scritura. Gnente 'd neuv, combin che chila a disa peuj cheicņs ch'a l'anteroga e a la travaja 'ndrin: «La scommessa - a scriv - č imparare a usare con libertą la gabbia dentro cui siamo chiuse». Ch'a l'é na contradission bela e bon-a, ma a l'é prņpe lņn che j'ėscritor a deuvo e a peulo fé: sėrché - e nen mach ėnt la gabia d'un dialčt - ėd rompe la crosta dėl prevedibil pėr trové 'l son ėd la sorprčisa. Na scomėssa - dialčt o nen dialčt - ch'a peul mai finģ.

ėd Giovanni Tesio - da TurinSet ėd La Stampa dj'8 d'avril dėl 2022


Indietro